Podczas prezentacji modelu 130 podczas Geneva Motor Show w marcu 1969 roku, Fiat planował jego produkcję wyłącznie w wersji sedan i coupé. Jednak rodzina Agnelli miała nieco inny pomysł. Spełniając rodzinne pragnienie posiadania samochodu luksusowego, ale jednocześnie bardziej praktycznego, Fiat Centro Stile stworzył model 130 Familiare. Nadwozie zostało następnie wykonane przez Officina Introzzi, firmę zajmującą się budową nadwozi z siedzibą niedaleko Como. Fiat 130 wyposażony w silnik V6 o pojemności 3,2 l z trzybiegową automatyczną skrzynią, mógł się pochwalić niezależnym zawieszeniem wszystkich czterech kół, dzięki czemu był niezwykle wygodny w podróży. Zbudowano tylko trzy Fiaty 130 Familiare, w tym ten egzemplarz przeznaczony do użytku samego Gianniego Agnellego. Pozostałe dwa zbudowano dla Umberto Agnellego i przyjaciela Gianniego, Guido Nicoli. Wszystkie trzy samochody były wyjątkowe, a egzemplarz Gianniego był prawdopodobnie najbardziej interesujący. Gianni pomalował go na srebrno i wyposażył w imitację drewna po bokach oraz bagażnik dachowy z wiklinowym koszem. Na koniec zainstalowano asymetryczne trzecie tylne światło stopu, aby lepiej ostrzegać zespół ochrony Gianniego o jego ruchach. Samochód był przechowywany w domu Agnelliego w St. Moritz i był przez niego używany w miesiącach zimowych, z bagażnikiem dachowym i koszykiem do przewożenia nart. Agnelli zatrzymał swój egzemplarz 130 Familiare do 1985 roku. Dzięki obecnym opiekunom samochód jest dobrze zachowany. W ostatnich latach prezentowany był prezentowany m.in. na Villa d’Este Concorso d’Eleganza w 2014 roku oraz na The Ice w St. Moritz w 2022 roku, gdzie otrzymał nagrodę Classic Driver Spirit of St. Moritz. Dziś wystawiony na sprzedaż wyceniony został na 170 – 300 tysięcy EUR, a licytowany będzie bez ceny minimalnej 20 kwietnia w Mediolanie.
Archiwa tagu: RM Auctions
Mercedes 560 SEL AMG 6.0 1991 – SPRZEDANY
Założona w 1967 roku przez parę byłych inżynierów Mercedes-Benz firma AMG zajmowała się głównie oferowaniem szeregu ulepszeń i pakietów kosmetycznych do modeli Mercedesa. Od 1986 do fuzji w 1993 roku AMG działała również jako część zespołu fabrycznego i dostawca silników w zawodach Grupy A i Grupy N. Klejnotem katalogu AMG było 6-litrowe DOHC V8. Pakiet ulepszeń obejmował rozwiercenie standardowego 5,5-litrowego silnika M117 V8 do 6 litrów oraz wyposażenie go w zestaw głowic z 4 zaworami na każdy cylinder. Dodatkowe modyfikacje, które mogły otrzyamć auta, to lepsze hamulce, dodana aerodynamika, ulepszenia podwozia i niezliczone dodatki kosmetyczne. Mercedes 560 SEL AMG 6.0 wystawiony na aukcji pochodzi z 1991 roku. Jest to egzemplarz z rynku japońskiego, zmontowany przez AMG Japan. Jednostka napędowa zamontowana w tym egzemplarzu to typ przejściowy M117/9. Stanowi fascynujące połączenie najwcześniejszego bloku i głowic M119. Sprytnie spasowane z komponentami AMG pozwoliło uzyskać około 375 koni mechanicznych. Widoczne elementy akcesoriów, wytłoczki, etykiety AMG, a także wymiary średnicy cylindrów potwierdzają jego 6-litrową pojemność i zgosność z konfiguracją M117/9. Kontrola zawieszenia i zespołów podwozia tego SEL-a potwierdz zastosowanie modyfikacji AMG. Obejmuje mechanizm różnicowy AMG o ograniczonym poślizgu Gleason-Torsen o przełożeniu 2,65, pełne zawieszenie i czterotłoczkowe hamulce przednich kół. SEL, odnowiony w Japonii w odcieniu Astral Silver Metallic, posiada bogato wyposażone, czarne, skórzane wnętrze. Zewnętrznie pełny zestaw dodatków do karoserii AMG W126 2. generacji i felgi OZ Aero III dodają mu naprawdę niesamowitego klimatu. Samochód o niewielkim przebiegu 73 tysięcy km wyceniony został na 90 – 120 tysięcy dolarów i licytowany będzie w Monterey już 17 sierpnia.
Czytaj dalej Mercedes 560 SEL AMG 6.0 1991 – SPRZEDANY
Ferrari 500 Mondial Spider Series I 1954 – SPRZEDANE
Rozwój wyścigowych Ferrari napędzanych czterocylindrowymi silnikami w połowie lat pięćdziesiątych jest jednym z najmniej oczywistych rozdziałów w historii marki. Podczas zawodów Formuły 2 w 1950 roku Enzo Ferrari ze zdumieniem zauważył, że czterocylindrowce innych marek depczą po piętach jego rumakom napędzanym silnikami V12. Zdał sobie sprawę, że czterocylindrowa konkurencja przyspiesza szybciej, mimo niższych prędkości maksymalnych. Tam gdzie brakowało długich prostych, Ferrari potrzebowało nowego rozwiązania i czterocylindrowego silnika. Nowy silnik Lampredi zadebiutował podczas Grand Prix Bari pod koniec 1951 roku. Był kwintesencją prostoty i niezawodności, z redukcją 65% ruchomych części. Tipo 500, wyposażony w układ smarowania z suchą miską olejową, był uruchamiany przez dwie świece zapłonowe i zasilany przez dwa dwugardzielowe gaźniki Webera, co łącznie dawało imponującą moc 170 KM. Kierowca Scuderia Ferrari, Alberto Ascari, zdmuchnął konkurencję, zdobywając kolejne mistrzostwa w 1952 i 1953 roku. Sukces czterocylindrowego silnika rzędowego Lampredi zachęcił fabrykę do eksperymentowania z różnymi kombinacjami podwozia i pojemności skokowej. Na początku 1954 roku Maranello zaoferował klientom wersję 2-litrową, w której każdy cylinder miał pojemność prawie 500 centymetrów sześciennych. Samochód został nazwany 500 Mondial w uznaniu kolejnych mistrzostw świata Ascari. Począwszy od podwozia 0404 MD, 13 wersji spider i dwie berlinetty zostały ukończone przez Pinina Farinę w pierwszej serii samochodów, zanim Scaglietti przejął produkcję nadwozi. Szczątki wystawione na aukcji to Ferrari, które zostało zmontowane w marcu 1954 roku i wykończone w kolorze Rosso Corsa z winylowym wnętrzem w kolorze Similpelle Beige. Jest to drugi zbudowany Mondial i jeden z 13 egzemplarzy oryginalnie ukończonych z nadwoziem Spider w zakładach Pinin Farina. Enzo Ferrari sprzedał samochód Franco Cornacchii, dilerowi i szefowi prywatnego zespołu wyścigowego Scuderia Guastalla. W kwietniu 1954 roku Ferrari prowadzone przez byłego kierowcę fabrycznego Franco Cortese i pilota Perruchiniego podczas Coppa della Toscana, zajęło 19. miejsce w klasyfikacji generalnej i 2. miejsce w klasie. Samochód posiada na koncie także udział w Mille Miglia, Targa Florio i Imola Grand Prix.
W 1958 roku 500 Mondial został wyeksportowany do Stanów Zjednoczonych. W 1963 roku kolejny właściciel zastąpił oryginalny silnik amerykańskim V8. W ciągu następnych dwóch lat wyścigów Mondial został rozbity i uszkodzony przez pożar. Na początku lat 70. Ferrari zostało przejęte przez specjalistę marki, Eda Nilesa, który wkrótce sprzedał je bez silnika. Mondial w rękach obecnych właściciel jest od ponad 50 lat. Towarzyszy mu również większy, 3-litrowy, rzędowy czterocylindrowy silnik Tipo 119 Lampredi, taki, jaki byłby używany w Ferrari 750 Monza. Zanim zabłyśnie, potrzebuje wiele pracy, ale mimo to wyceniony został na 1,2 – 1,6 miliona dolarów, a licytowany bez ceny minimalnej będzie 17 sierpnia w Monterey, w Kalifornii.
Czytaj dalej Ferrari 500 Mondial Spider Series I 1954 – SPRZEDANE
Lancia LC2 1984 – SPRZEDANA
W całej historii międzynarodowych wyścigów samochodowych niewiele epok pamięta się tak dobrze, jak Grupę C, która dominowała od 1982 do 1992 roku. Podobnie niewiele samochodów Grupy C wywołuje takie emocje, jak Lancia LC2. Stanowi ona wspaniałe połączenie konstrukcji podwozia opracowanej przez firmę Dallara i spektakularnie potężnego turbodoładowanego silnika V8 Ferrari, opracowanego przez guru z Maranello, Nicolę Materazziego. Co ciekawe, w ramach czteroletniego programu LC2 wyprodukowano zaledwie dziewięć podwozi. Egzemplarz wystawiony na aukcji to podwozie 0005, które zadebiutowało w wyścigu 1000 km Monza w 1984 roku, który był wówczas pierwszą rundą Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych (WSC). Wyścig zdominowany był przez zespół Rothmans Porsche, a siostrzana LC2 zajęła w nim 3. miejsce. Niestety opisywana LC2 po kwalifikacjach, które ukończyła na 4. miejscu, mniej więcej po dwóch trzecich dystansu zapaliła się, co spowodowało wycofanie samochodu z wyścigu. Po zachęcającym pole position na Silverstone 1000 km, podwozie 0005 zostało zgłoszone do Le Mans. Za jej sterami zasiadł między innymi obiecujący kierowca Formuły 2, Alessandro Nannini. Seria drobnych problemów spowodowała, że Lancia LC2 0005 skończyła na 8. miejscu. Małą pociechą było pierwsze miejsce za teamem Porsche. Kilka niepowodzeń, 3. miejsce w Imola i sezon samochód zakończył zwycięstwem w Kyalami 1000 km i 2. miejscem w klasyfikacji drużynowej. Odpowiednio zmodernizowane podwozie 0005 zostało zatrzymane przez zespół fabryczny Lancii na rok 1985. Samochód ukończył ten sezon z dobrymi wynikami, jednak bez spektakularnych wygranych. Po zakończeniu kariery wyścigowej podwozie 0005 pozostawało w prywatnej kolekcji aż do nabycia przez obecnego właściciela w 2016 roku. Oferując spektakularne osiągi, fascynującą historię i prawdopodobnie najbardziej sugestywną ze wszystkich wyścigowych barw, podwozie 0005 doskonale oddaje magię wyścigów grupy C. Lancia wylicytowana została 9 czerwca w Le Mans za 2,255 miliona euro, czyli trochę ponad 10 milionów złotych.
Czytaj dalej Lancia LC2 1984 – SPRZEDANA
Venturi 600 S-LM 1993 – SPRZEDANE
Venturi produkowała firma z siedzibą w Cholet, która nazywała się MVS (Manufacture de Voitures de Sport) i działała przez prawie szesnaście lat. Założona została w 1985 roku, szybko wyrabiając sobie markę w świecie samochodów sportowych. W 1992 roku zauważono w wyścigach rozwój samochodów klasy GT. To właśnie wtedy powstało 500 LM, oparte na modelu drogowym 400 GT. Właśnie 500 LM miało za zadanie zmierzyć się z zawodnikami wagi ciężkiej, w tym Ferrari i Porsche. Wystawiony na sprzedaż egzemplarz o nr 0003 został skonstruowany w 1993 roku jako pierwsze Venturi 500 LM, używane przez fabrykę jako samochód testowy. Było jednym z siedmiu samochodów francuskiego producenta wystawionych do wyścigu 24h Le Mans w ’93 roku. Pomimo mocnego wyniku w kwalifikacjach, wyścig nie był szczęśliwy. Na pierwszym okrążeniu 0003 uległo kolizji, która zmusiła go do powrotu do boksów. Potem było niestety jeszcze gorzej. Po około czterech i pół godzinach zmagań samochód obrócił się zjeżdżając z toru i doznając uszkodzenia tylnej części. Zespół walczył do wczesnych godzin porannych, udało się. Ale na 80. okrążeniu kierowca stracił kontrolę nad Venturi, co spowodowało uszkodzenie samochodu i zmusiło do wycofania się z rywalizacji. Samochód został odbudowany, aby stanąć w szranki w mistrzostwach BPR w 1994 roku, ale zgłoszony został już w specyfikacji 600 LM. W 1995 roku zgłoszono go do 24hLe Mans pod sztandarem zespołu Société BBA Compétition, jednak i ta wycieczka Venturi do Le Mans zakończyła się przedwcześnie, z powodu pożaru po 130 okrążeniach. Odbudowany egzemplarz w specyfikacji z 1996 roku, w 2019 roku otrzymał nowe ECU. Teraz w konfiguracji 600 S-LM, czyli ostatecznej formie wyścigowej wizji Venturi, czeka na następnego właściciela. Venturi licytowane 9 czerwca w Le Mans sprzedane zostało za 297,5 tysiąca euro, czyli około 1,3 miliona złotych.
Czytaj dalej Venturi 600 S-LM 1993 – SPRZEDANE
Mercedes 190E 2.5-16 Evolution II 1992 – SPRZEDANY
Baby-Benza w wersji EVO nie trzeba raczej nikomu przedstawiać. Ciekawą konstrukcję o fascynującej historii zna już chyba każdy fan klasycznych samochodów. W 1992 roku Mercedes-Benz zatrudnił przyszłą legendę DTM, Bernda Schneidera, aby dołączył do Klausa Ludwiga, Keke Rosberga i Ellen Lohr w czterosamochodowym „superzespole” AMG. 190E przekształcił się już wtedy w swoją najbardziej spektakularną formę Evolution II. Rosberg odniósł też pierwsze zwycięstwo dla AMG w Wunstorf na początku maja. Był to wynik, który zespół powtórzył jeszcze 10 razy w tym roku. W sumie Mercedes-Benz wygrał 16 z 24 rozegranych rund mistrzostw. Egzemplarz wystawiony na aukcji to samochód Schneidera z przełomowego sezonu 1992. Zgłoszony we wszystkich 24 rundach mistrzostw, to nie tylko zwycięzca z Singen, ale także zdobywca dwóch drugich miejsc, dwóch trzecich miejsc i siedmiu najszybszych okrążeń. Po sezonie nabyty przez zespół Mercedes-Benz Wunderkind Sandy Grau w mistrozstwach DTM w 1993 roku zajął kolejne dziewięć miejsc w pierwszej dziesiątce, w tym 6. miejsce w Avus w ostatnim wyścigu DTM.
W 1996 roku auto trafiło do prywatnej kolekcji, gdzie pozostawało do momentu zakupu przez obecnego właściciela w 2008 roku. Pod jego opieką samochód ostatni serwis przeszedł w kwietniu 2023 roku. Oryginalność egzemplarza oraz jego bezpośredni związek z najbardziej utytułowanym kierowcą DTM ma niemały wpływ na przedaukcyjną wycenę, która wynosi 450 – 550 tysięcy euro. Wylicytowany został we Włoszech za 455 tysięcy euro.
Czytaj dalej Mercedes 190E 2.5-16 Evolution II 1992 – SPRZEDANY
Fiat Abarth 850 Scorpione 1961 – SPRZEDANY
Geniusz Carlo Abartha polegał na zdolności przekształcania samochodów o małej pojemności skokowej, sprzedawanych masowo, w naprawdę wyjątkowe kreacje. Były ona nie tylko charyzmatyczne, ale odnosiły także sukcesy sportowe. Talent inżyniera jest łatwo widoczny w Fiacie Abarth 850 Scorpione, mimo iż jego podwozie i mechanika pochodziły z Fiata 600. Prezentowany na aukcji 850 Scorpione jest jednym z mniej niż 200 wyprodukowanych egzemplarzy. Wcześniejsze lata swojego życia spędził w Stanach Zjednoczonych, by na początku lat 90. wrócić do macierzystych Włoch. Gdy trafił do The Piccolo Collection wymagał pełnej renowacji. Ze względu na delikatny charakter aluminiowej karoserii renowacja trwała kilka lat. Prace dokończył Stefano Volpi, były główny mechanik wyścigowy Bizzarrini. Właściciel do niedawna uczestniczył Abarthem w historycznych imprezach, takich jak: Grand Prix Bergamo, Coppa d’Oro delle Dolomiti i Mugello Classic. Dobrze znany wśród entuzjastów Abartha i coraz rzadziej spotykany model wyceniony na 40 – 50 tysięcy euro, wylicytowany został za 34,5 tysiąca euro.
Czytaj dalej Fiat Abarth 850 Scorpione 1961 – SPRZEDANY
Aston Martin DB5 1964 – SPRZEDANY
Mówiąc „projekt do renowacji” w Polsce rzadko myślimy o klasykach pokroju legendy z Newport Pagnell. Jeżeli jednak sprawdzimy rosnące ceny wszystkich materiałów i usług renowacyjnych, może okazać się, że tylko projekty tego formatu mają obecnie sens biznesowy. Czy dokonać pełnej renowacji, czy delikatnie odnowić zachowując wieloletnią patynę, jednocześnie usprawniając mechanicznie – to pytanie zadaje sobie wielu świadomych właścicieli klasyków. Być może takie pytania zadawać sobie będzie także osoba licytująca Astona Martina DB5, który wystawiony został na aukcji. Zgodnie z załączonym certyfikatem British Motor Industry Heritage Trust (BMIHT), samochód z kierownicą po prawej stronie, o numerze nadwozia DB5/1736/R, został ukończony na początku września 1964 roku w konfiguracji lakieru Sierra Blue i szarego wnętrza. Miesiąc później został wysłany do londyńskiego dealera Brooklands of Bond Street. Chociaż wczesna historia DB5 jest nieznana, wiadomo, że od listopada 1989 roku przez kolejne 16 lat DB5 przebywał u kolekcjonera w USA. Biorąc pod uwagę, że Aston Martin został odświeżony do obecnej konfiguracji Midnight Blue z beżowym wnętrzem i bardzo długo nie był używany, nakład pracy przy renowacji może okazać się spory. Rzadko zdarza się jednak tak dobrze zachowany egzemplarz z pasującymi do siebie numerami podwozia i silnika. Matowy lakier, kilka uszkodzonych elementów wnętrza, brak kilku chromowanych elementów nadwozia czy tylnej szyby, nie zniechęciły licytujących i samochód sprzedał się za 471875 euro.
Czytaj dalej Aston Martin DB5 1964 – SPRZEDANY
Ferrari 312 PB 1972 – SPRZEDANE
Przygoda prototypów Ferrari z serii oznaczonej jako „P” trwała zaledwie około dekady. Zdążyła jednak zaowocować niemałymi zwycięstwami zapisanymi w znakomitej historii wyścigowej marki. Najważniejszym z nich było zdobycie przez Ferrari w 1972 roku Mistrzostwa Świata Samochodów Sportowych. Egzemplarz wystawiony na aukcji również pochwalić się może niemałym sportowym dorobkiem. Wygrana w 1000 km Buenos Aires i 1000 km Nürburgring, 2 miejsce w 12 Hours Sebring, czy trzecie w 1000 km Monza. Wszystko to w 1972 roku. Jest to samochód fabrycznego teamu Ferrari, ostatni z prototypowej serii, który rywalizował i wygrawał w mistrzostwach świata. Wyposażony jest w bardzo ciekawy, 3-litrowy, 12 cylindrowy silnik, zaprojektowany z wykorzystaniem technologii zaczerpniętych z Formuły 1. Jednostka ta rozwijała moc 460 KM przy 10800 obr./min., co było preferowanym strojeniem do długich dystansów. Ważący mniej niż 650 kilogramów model 312 PB posiada 120-litrowy zbiornik paliwa. Ferrari o nr 0886, wystawione na aukcji, jest jednym z najlepiej zachowanych Ferrari 312 PB, z właściwym silnikiem i skrzynią biegów. Po zakończeniu kariery wyścigowej, w lipcu 1975 roku, fabryka wydała dla niego certyfikat pochodzenia i sprzedała znanemu kierowcy NART i właścicielowi Grand Touring Cars w Scottsdale, w Arizonie. Cluxton posiadał nr 0886 przez dekadę, a po przejściu przez ręce trzech innych właścicieli, samochód w 1993 roku trafił do jednej z najbardziej renomowanych kolekcji Ferrari na świecie. W 1998 roku samochód powrócił do Europy w ręce niemieckiego kolekcjonera, który pokazał go na Spa Ferrari Days 1998. Tam samochód prowadził Jacky Ickx, jeden z głównych kierowców zespołu Ferrari z 1972 roku. Ferrari wylicytowane zostało nad jeziorem Como we Włoszech za ponad 12 milionów euro.
Czytaj dalej Ferrari 312 PB 1972 – SPRZEDANE
Ferrari 250 GT/L Berlinetta Lusso 1963 – SPRZEDANE
Ferrari 250 GT/L Berlinetta to wspaniały samochód klasy GT, w którego oznaczeniu L jak Lusso oznacza większą i bardziej luksusową wersję. Objawia się to w postaci przepięknie urządzonego wnętrza, w którym każdy chciałby odbyć jak najdłuższą podróż. Piękne nadwozie tego modelu Ferrari zaprojektowane zostało przez studio Pininfarina, a wykonane przez Carrozzeria Scaglietti. Jeden z zaledwie 350 egzemplarzy, które opuściły warsztat w Maranello, wystawiony został na aukcji. Zaprojektowana przez Pininfarinę wersja Lusso jest słusznie okrzyknięta jednym z najpiękniejszych Ferrari wszechczasów. Patrząc na egzemplarz o numerze 4417, łatwo zrozumieć dlaczego. Jak w przypadku każdego 250 GT/L, nr 4417 wyposażony jest w 3-litrowy silnik Colombo V12, co ważne oryginalny, o zgodnych z nadwoziem numerach. Fabrycznie skonfigurowany w atrakcyjnej i rzadko spotykanej kombinacji kolorystycznej Oro Chiaro (19410 M Italver lub Gold Metallic) z wnętrzem Nero (VM8500) jest trzydziestym egzemplarzem, który zjechał z linii produkcyjnej. Po raz pierwszy zarejestrowany w 1963 roku, całe życie spędził we Włoszech. Ostatecznie w czerwcu 1968 roku dołączył do The Piccolo Collection, gdzie pozostawał przez ponad pięć dekad. Ostatnio Lusso zostało pokazane na Concorso Internazionale Eleganza Automobili Montecatini Terme 2018 we Włoszech, gdzie otrzymało nagrodę Best in Show. W kwietniu 2023 roku samochód przeszedł przegląd Ferrari Classiche, który potwierdził, że zachował oryginalny układ napędowy. Egzemplarz wyceniony został na 1,3 – 1,6 miliona euro, wylicytowany został nad jeziorem Como we Włoszech za 1298750 euro.
Czytaj dalej Ferrari 250 GT/L Berlinetta Lusso 1963 – SPRZEDANE