Piękna klasyczna deska rozdzielcza, kierunkowskazy w postaci semaforów, owalna tylna szyba – to wszystko są smaczki, jakimi można się cieszyć posiadając tylko tak wczesny egzemplarz. Choć Garbus opracowany był w latach 30., jego produkcja masowa ruszyła po 1945 roku. Oval otrzymał swoją nazwę ze względu na kształt tylnej szyby i był modelem dostępnym w latach 1953-1957. Od 1954 roku montowano silnik typu 122 z otworem cylindra 77 mm, którego pojemność skokowa wynosiła wzrosła do 1192 cm³ zamiast dotychczasowych 1131 cm³. Powiększony silnik dostarczał teraz 22 kW (30 KM), o 4 kW (5 KM) więcej niż stary silnik. Ten pięknie zachowany egzemplarz pochodzi ze Szwecji i z pewnością zachwyca świetnie zachowanym, oryginalnym wnętrzem.
Czytaj dalej Volkswagen 1200 Oval 1956 – Raszyn
Archiwa tagu: aukcje
Aston Martin DBS Volante 2010 – Niemcy
Aston Martin DBS bazował na modelu DB9, a jego wersja otwarta – DBS – zadebiutowała na salonie w Genewie w 2009 roku. To wspaniałe brytyjskie gran turismo o iście ekscytujących osiągach. Auto ma konfigurację siedzeń 2+2, a materiałowy dach pozwala schować automatycznie w ciągu 14 sekund od naciśnięcia przycisku. Ten egzemplarz wyposażony został w opcjonalną sześciobiegową automatyczną skrzynię biegów „Touchtronic 2”. Pod maską skrywa V12 o pojemności 5,9 l, które zapewnia mu 517 KM i nadzwyczajne osiągi – pierwsza setka w 4,3 sekundy i maksymalna prędkość na poziomie 307 km/h. DBS to rzadkość. Wyprodukowano łącznie 3381 egzemplarzy, w tym 2536 wersji coupé i zaledwie 845 w wersji Volante, takiej jak prezentowana.
Czytaj dalej Aston Martin DBS Volante 2010 – Niemcy
MV Agusta F4 1000 Tamburini 2005 – Poznań
MV Agusta to niezwykle zasłużona marka włoskich motocykli. W erze klasycznej żyła w latach 1946-1980, do 1976 roku zdobywając niezliczone tytuły mistrzowskie w zawodach najwyższej rangi. Marka powróciła w roku w 1999 roku z modelem F4, będąc najbardziej ekskluzywnym, supersportowym modelem koncernu Cagiva. Jej silnik powstał na bazie silnika Ferrari Formuły 1 z lat 1990–1992. Ma półkulistą konstrukcję komory głowicy cylindrów z unikalną konstrukcją zaworów promieniowych. F4 Tamburini była specjalną edycją F4 1000 S wydaną w 2005 roku. Był to pierwszy F4 wyposażony w Torque Shift System (TSS), który zmienia długość kanałów dolotowych w zależności od prędkości, aby zapewnić optymalny moment obrotowy przy niskich i wysokich obrotach silnika. Moc silnika wynosiła 173 KM przy 11 750 obr./min, a prędkość maksymalna to 307 km/h. Całe nadwozie zostało wykonane z włókna węglowego, z wyjątkiem zbiornika paliwa. Wyprodukowano tylko 300 sztuk, a jego nazwa została nadana na cześć projektanta, Massimo Tamburini. To prawdziwe dzieło sztuki z wybitnym, wyścigowym sercem.
Czytaj dalej MV Agusta F4 1000 Tamburini 2005 – Poznań
Fiat 130 Familiare 1974 – Włochy
Podczas prezentacji modelu 130 podczas Geneva Motor Show w marcu 1969 roku, Fiat planował jego produkcję wyłącznie w wersji sedan i coupé. Jednak rodzina Agnelli miała nieco inny pomysł. Spełniając rodzinne pragnienie posiadania samochodu luksusowego, ale jednocześnie bardziej praktycznego, Fiat Centro Stile stworzył model 130 Familiare. Nadwozie zostało następnie wykonane przez Officina Introzzi, firmę zajmującą się budową nadwozi z siedzibą niedaleko Como. Fiat 130 wyposażony w silnik V6 o pojemności 3,2 l z trzybiegową automatyczną skrzynią, mógł się pochwalić niezależnym zawieszeniem wszystkich czterech kół, dzięki czemu był niezwykle wygodny w podróży. Zbudowano tylko trzy Fiaty 130 Familiare, w tym ten egzemplarz przeznaczony do użytku samego Gianniego Agnellego. Pozostałe dwa zbudowano dla Umberto Agnellego i przyjaciela Gianniego, Guido Nicoli. Wszystkie trzy samochody były wyjątkowe, a egzemplarz Gianniego był prawdopodobnie najbardziej interesujący. Gianni pomalował go na srebrno i wyposażył w imitację drewna po bokach oraz bagażnik dachowy z wiklinowym koszem. Na koniec zainstalowano asymetryczne trzecie tylne światło stopu, aby lepiej ostrzegać zespół ochrony Gianniego o jego ruchach. Samochód był przechowywany w domu Agnelliego w St. Moritz i był przez niego używany w miesiącach zimowych, z bagażnikiem dachowym i koszykiem do przewożenia nart. Agnelli zatrzymał swój egzemplarz 130 Familiare do 1985 roku. Dzięki obecnym opiekunom samochód jest dobrze zachowany. W ostatnich latach prezentowany był prezentowany m.in. na Villa d’Este Concorso d’Eleganza w 2014 roku oraz na The Ice w St. Moritz w 2022 roku, gdzie otrzymał nagrodę Classic Driver Spirit of St. Moritz. Dziś wystawiony na sprzedaż wyceniony został na 170 – 300 tysięcy EUR, a licytowany będzie bez ceny minimalnej 20 kwietnia w Mediolanie.
Mercedes-Benz W 196 R Streamliner 1954 – SPRZEDANY
Oceniając zalety legendarnego samochodu wyścigowego, konieczne jest zbadanie go w każdym aspekcie. Od projektu, przez pochodzenie inżynieryjne, rodowód wyścigowy, wygrane wyścigi, aż po kierowców, którzy go prowadzili. Ważne jest też to, jak wyglądało jego życie po wyścigach oraz to z jakiej prywatnej kolekcji pochodzi, ponieważ wpływa to na obecną jakość eksponatu. W przypadku Mercedesa W 196 R Streamlinera z 1954 roku o numerze podwozia 00009/54 mamy wszystko. Inżynieryjny kunszt, pochodzenie, wygrane wyścigi, kierowców, kosmetyczną renowację oraz przechowywanie w słynnym muzeum, które sprawiły, iż jest czymś naprawdę unikatowym. Samochód jest jednym z zaledwie 14 zbudowanych podwozi i uważa się, że jest to jeden z zaledwie 10 znanych egzemplarzy, które przetrwały do końca sezonu Formuły 1 w 1955 roku. Spośród nich ten egzemplarz był jednym z zaledwie czterech ze wspaniałym nadwoziem Streamliner. Dodatkowo, ten W 196 R był pilotowany przez dwóch najsłynniejszych i najbardziej utalentowanych kierowców wyścigowych w historii. Prowadzony był do zwycięstwa przez Juana Manuela Fangio w Grand Prix Buenos Aires w 1955 roku, a najszybsze okrążenie w Grand Prix Włoch na torze Monza osiągnął w nim Stirling Moss. Po jednym z najbardziej udanych sezonów, jakie można sobie wyobrazić, samochód został wycofany z kampanii wyścigowej, a dziewięć lat później przekazany do Indianapolis Motor Speedway Museum, którego kolekcja obejmowała z pewnością jedne z najlepszych samochodów wyścigowych, jakie kiedykolwiek widziano na świecie. W 196 R został poddany dwóm łagodnym zabiegom odświeżającym w ostatnim okresie swojego życia. Najpierw przeszedł renowację w 1980 roku, zgodnie z malowaniem z wyścigu Monza w ’55, gdy prowadził go Stirling Moss. Pod koniec 2015 roku, w ramach przygotowań do wystawy w Petersen Museum, samochód przeszedł drugą renowację nadwozia w Canepa Motorsports w Scotts Valley w Kalifornii i nadal jest zdumiewającym dowodem na genialność Stromlinenwagens. Numer podwozia 00009/54 to zaledwie drugi egzemplarz W 196 R kiedykolwiek oferowany do sprzedaży prywatnej i jedyny egzemplarz w historii zaoferowany ze wspaniałym nadwoziem Streamliner. Kwota za jaką został sprzedany to imponujące 51,155 miliona euro.
Czytaj dalej Mercedes-Benz W 196 R Streamliner 1954 – SPRZEDANY
Alpine A610 Turbo 1992 – SPRZEDANE
Alpine A610 Turbo to ostatni element ewolucji długiej serii francuskich samochodów sportowych z silnikiem umieszczonym za tylną osią. Podobnie jak w Porsche 911, tak i tutaj producent zdecydował się na wzmocnienie silnika turbosprężarką. We francuskim samochodzie z silnikiem V6 stojącym na szczycie rozwoju rodziny PRV (Peugeot, Renault, Volvo) poskutkowało to mocą 250 koni mechanicznych. Tu kierowca Porsche może uśmiechnąć się pod nosem, lecz niska masa i karoseria z kompozytów robią swoje, a 5,7 s potrzebne do osiągnięcia pierwszej setki z pewnością zasługuje na szacunek. To na pewno nie jest wybór dla nudziarzy. Alpine jest ciekawe, nietuzinkowe konstrukcyjnie i technologicznie, fascynujące stylistycznie… i bardzo rzadkie. Mimo, że auto było przyjęte entuzjastycznie przez dziennikarzy, od 1991 do 1995 roku powstało ich zaledwie 818 sztuk i był to ostatni model Alpine aż do wskrzeszenia marki w 2017 roku z nowym Alpine A110. Dziś auto odwraca wszystkie głowy na ulicach, i nie jest to na pewno zasługa jedynie kultowego koloru Alpine Blue.
Czytaj dalej Alpine A610 Turbo 1992 – SPRZEDANE
Mercedes 560 SEL AMG 6.0 1991 – SPRZEDANY
Założona w 1967 roku przez parę byłych inżynierów Mercedes-Benz firma AMG zajmowała się głównie oferowaniem szeregu ulepszeń i pakietów kosmetycznych do modeli Mercedesa. Od 1986 do fuzji w 1993 roku AMG działała również jako część zespołu fabrycznego i dostawca silników w zawodach Grupy A i Grupy N. Klejnotem katalogu AMG było 6-litrowe DOHC V8. Pakiet ulepszeń obejmował rozwiercenie standardowego 5,5-litrowego silnika M117 V8 do 6 litrów oraz wyposażenie go w zestaw głowic z 4 zaworami na każdy cylinder. Dodatkowe modyfikacje, które mogły otrzyamć auta, to lepsze hamulce, dodana aerodynamika, ulepszenia podwozia i niezliczone dodatki kosmetyczne. Mercedes 560 SEL AMG 6.0 wystawiony na aukcji pochodzi z 1991 roku. Jest to egzemplarz z rynku japońskiego, zmontowany przez AMG Japan. Jednostka napędowa zamontowana w tym egzemplarzu to typ przejściowy M117/9. Stanowi fascynujące połączenie najwcześniejszego bloku i głowic M119. Sprytnie spasowane z komponentami AMG pozwoliło uzyskać około 375 koni mechanicznych. Widoczne elementy akcesoriów, wytłoczki, etykiety AMG, a także wymiary średnicy cylindrów potwierdzają jego 6-litrową pojemność i zgosność z konfiguracją M117/9. Kontrola zawieszenia i zespołów podwozia tego SEL-a potwierdz zastosowanie modyfikacji AMG. Obejmuje mechanizm różnicowy AMG o ograniczonym poślizgu Gleason-Torsen o przełożeniu 2,65, pełne zawieszenie i czterotłoczkowe hamulce przednich kół. SEL, odnowiony w Japonii w odcieniu Astral Silver Metallic, posiada bogato wyposażone, czarne, skórzane wnętrze. Zewnętrznie pełny zestaw dodatków do karoserii AMG W126 2. generacji i felgi OZ Aero III dodają mu naprawdę niesamowitego klimatu. Samochód o niewielkim przebiegu 73 tysięcy km wyceniony został na 90 – 120 tysięcy dolarów i licytowany będzie w Monterey już 17 sierpnia.
Czytaj dalej Mercedes 560 SEL AMG 6.0 1991 – SPRZEDANY
Ferrari 500 Mondial Spider Series I 1954 – SPRZEDANE
Rozwój wyścigowych Ferrari napędzanych czterocylindrowymi silnikami w połowie lat pięćdziesiątych jest jednym z najmniej oczywistych rozdziałów w historii marki. Podczas zawodów Formuły 2 w 1950 roku Enzo Ferrari ze zdumieniem zauważył, że czterocylindrowce innych marek depczą po piętach jego rumakom napędzanym silnikami V12. Zdał sobie sprawę, że czterocylindrowa konkurencja przyspiesza szybciej, mimo niższych prędkości maksymalnych. Tam gdzie brakowało długich prostych, Ferrari potrzebowało nowego rozwiązania i czterocylindrowego silnika. Nowy silnik Lampredi zadebiutował podczas Grand Prix Bari pod koniec 1951 roku. Był kwintesencją prostoty i niezawodności, z redukcją 65% ruchomych części. Tipo 500, wyposażony w układ smarowania z suchą miską olejową, był uruchamiany przez dwie świece zapłonowe i zasilany przez dwa dwugardzielowe gaźniki Webera, co łącznie dawało imponującą moc 170 KM. Kierowca Scuderia Ferrari, Alberto Ascari, zdmuchnął konkurencję, zdobywając kolejne mistrzostwa w 1952 i 1953 roku. Sukces czterocylindrowego silnika rzędowego Lampredi zachęcił fabrykę do eksperymentowania z różnymi kombinacjami podwozia i pojemności skokowej. Na początku 1954 roku Maranello zaoferował klientom wersję 2-litrową, w której każdy cylinder miał pojemność prawie 500 centymetrów sześciennych. Samochód został nazwany 500 Mondial w uznaniu kolejnych mistrzostw świata Ascari. Począwszy od podwozia 0404 MD, 13 wersji spider i dwie berlinetty zostały ukończone przez Pinina Farinę w pierwszej serii samochodów, zanim Scaglietti przejął produkcję nadwozi. Szczątki wystawione na aukcji to Ferrari, które zostało zmontowane w marcu 1954 roku i wykończone w kolorze Rosso Corsa z winylowym wnętrzem w kolorze Similpelle Beige. Jest to drugi zbudowany Mondial i jeden z 13 egzemplarzy oryginalnie ukończonych z nadwoziem Spider w zakładach Pinin Farina. Enzo Ferrari sprzedał samochód Franco Cornacchii, dilerowi i szefowi prywatnego zespołu wyścigowego Scuderia Guastalla. W kwietniu 1954 roku Ferrari prowadzone przez byłego kierowcę fabrycznego Franco Cortese i pilota Perruchiniego podczas Coppa della Toscana, zajęło 19. miejsce w klasyfikacji generalnej i 2. miejsce w klasie. Samochód posiada na koncie także udział w Mille Miglia, Targa Florio i Imola Grand Prix.
W 1958 roku 500 Mondial został wyeksportowany do Stanów Zjednoczonych. W 1963 roku kolejny właściciel zastąpił oryginalny silnik amerykańskim V8. W ciągu następnych dwóch lat wyścigów Mondial został rozbity i uszkodzony przez pożar. Na początku lat 70. Ferrari zostało przejęte przez specjalistę marki, Eda Nilesa, który wkrótce sprzedał je bez silnika. Mondial w rękach obecnych właściciel jest od ponad 50 lat. Towarzyszy mu również większy, 3-litrowy, rzędowy czterocylindrowy silnik Tipo 119 Lampredi, taki, jaki byłby używany w Ferrari 750 Monza. Zanim zabłyśnie, potrzebuje wiele pracy, ale mimo to wyceniony został na 1,2 – 1,6 miliona dolarów, a licytowany bez ceny minimalnej będzie 17 sierpnia w Monterey, w Kalifornii.
Czytaj dalej Ferrari 500 Mondial Spider Series I 1954 – SPRZEDANE
Lancia LC2 1984 – SPRZEDANA
W całej historii międzynarodowych wyścigów samochodowych niewiele epok pamięta się tak dobrze, jak Grupę C, która dominowała od 1982 do 1992 roku. Podobnie niewiele samochodów Grupy C wywołuje takie emocje, jak Lancia LC2. Stanowi ona wspaniałe połączenie konstrukcji podwozia opracowanej przez firmę Dallara i spektakularnie potężnego turbodoładowanego silnika V8 Ferrari, opracowanego przez guru z Maranello, Nicolę Materazziego. Co ciekawe, w ramach czteroletniego programu LC2 wyprodukowano zaledwie dziewięć podwozi. Egzemplarz wystawiony na aukcji to podwozie 0005, które zadebiutowało w wyścigu 1000 km Monza w 1984 roku, który był wówczas pierwszą rundą Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych (WSC). Wyścig zdominowany był przez zespół Rothmans Porsche, a siostrzana LC2 zajęła w nim 3. miejsce. Niestety opisywana LC2 po kwalifikacjach, które ukończyła na 4. miejscu, mniej więcej po dwóch trzecich dystansu zapaliła się, co spowodowało wycofanie samochodu z wyścigu. Po zachęcającym pole position na Silverstone 1000 km, podwozie 0005 zostało zgłoszone do Le Mans. Za jej sterami zasiadł między innymi obiecujący kierowca Formuły 2, Alessandro Nannini. Seria drobnych problemów spowodowała, że Lancia LC2 0005 skończyła na 8. miejscu. Małą pociechą było pierwsze miejsce za teamem Porsche. Kilka niepowodzeń, 3. miejsce w Imola i sezon samochód zakończył zwycięstwem w Kyalami 1000 km i 2. miejscem w klasyfikacji drużynowej. Odpowiednio zmodernizowane podwozie 0005 zostało zatrzymane przez zespół fabryczny Lancii na rok 1985. Samochód ukończył ten sezon z dobrymi wynikami, jednak bez spektakularnych wygranych. Po zakończeniu kariery wyścigowej podwozie 0005 pozostawało w prywatnej kolekcji aż do nabycia przez obecnego właściciela w 2016 roku. Oferując spektakularne osiągi, fascynującą historię i prawdopodobnie najbardziej sugestywną ze wszystkich wyścigowych barw, podwozie 0005 doskonale oddaje magię wyścigów grupy C. Lancia wylicytowana została 9 czerwca w Le Mans za 2,255 miliona euro, czyli trochę ponad 10 milionów złotych.
Czytaj dalej Lancia LC2 1984 – SPRZEDANA
Venturi 600 S-LM 1993 – SPRZEDANE
Venturi produkowała firma z siedzibą w Cholet, która nazywała się MVS (Manufacture de Voitures de Sport) i działała przez prawie szesnaście lat. Założona została w 1985 roku, szybko wyrabiając sobie markę w świecie samochodów sportowych. W 1992 roku zauważono w wyścigach rozwój samochodów klasy GT. To właśnie wtedy powstało 500 LM, oparte na modelu drogowym 400 GT. Właśnie 500 LM miało za zadanie zmierzyć się z zawodnikami wagi ciężkiej, w tym Ferrari i Porsche. Wystawiony na sprzedaż egzemplarz o nr 0003 został skonstruowany w 1993 roku jako pierwsze Venturi 500 LM, używane przez fabrykę jako samochód testowy. Było jednym z siedmiu samochodów francuskiego producenta wystawionych do wyścigu 24h Le Mans w ’93 roku. Pomimo mocnego wyniku w kwalifikacjach, wyścig nie był szczęśliwy. Na pierwszym okrążeniu 0003 uległo kolizji, która zmusiła go do powrotu do boksów. Potem było niestety jeszcze gorzej. Po około czterech i pół godzinach zmagań samochód obrócił się zjeżdżając z toru i doznając uszkodzenia tylnej części. Zespół walczył do wczesnych godzin porannych, udało się. Ale na 80. okrążeniu kierowca stracił kontrolę nad Venturi, co spowodowało uszkodzenie samochodu i zmusiło do wycofania się z rywalizacji. Samochód został odbudowany, aby stanąć w szranki w mistrzostwach BPR w 1994 roku, ale zgłoszony został już w specyfikacji 600 LM. W 1995 roku zgłoszono go do 24hLe Mans pod sztandarem zespołu Société BBA Compétition, jednak i ta wycieczka Venturi do Le Mans zakończyła się przedwcześnie, z powodu pożaru po 130 okrążeniach. Odbudowany egzemplarz w specyfikacji z 1996 roku, w 2019 roku otrzymał nowe ECU. Teraz w konfiguracji 600 S-LM, czyli ostatecznej formie wyścigowej wizji Venturi, czeka na następnego właściciela. Venturi licytowane 9 czerwca w Le Mans sprzedane zostało za 297,5 tysiąca euro, czyli około 1,3 miliona złotych.
Czytaj dalej Venturi 600 S-LM 1993 – SPRZEDANE